Vertrek, aankomst en eerste dagen.

Hallo allemaal,

Bij deze dan het eerste deel van m'n blog over m'n stage in Tokio. Ik zal proberen zoveel mogelijk chronologish te vertellen, maar het kan zijn dat ik soms wat dingen doorelkaar gooi.

Ik denk dat ik maar gewoon bij de vliegreis op woensdag begin. Gezien dit mijn eerste vliegreis was, vond ik dit toch wel vrij bijzonder. Gelukkig vormde vliegveld Schiphol geen probleem. Met Ceciel ben ik naar de check-in balie gelopen, waar we het beide toch nog wel even moeilijk hadden en we een paar tranen moesten wegpinken (mis haar heel erg!!!). Na ongeveer tien minuten toch maar door de check-in gegaan. Gelukkig konden we nog een tijdje uitzwaaien terwijl ik voor de douane stond te wachten. In m'n eentje deed ik daarna een poging om de gate te vinden, wat nog in 1 keer lukte ook.

Eenmaal in het vliegtuig naar London kon ik m'n stoel niet vinden, stond ik opeens achterin. Mijn stoel was natuurlijk helemaal vooraan te vinden...heb ik weer. Na een hoop gepriegel om weer bij m'n stoel te komen en het opstijgen daaropvolgend kwamen er allerlei bevindingen in me op, zoals:
"Wauw, dit gaat 'best snel' naar iets wat ik 'best hoog' noem".
"Hey, we vliegen een wolk in...'best wel wit' van binnen".
"Oh, vanaf deze hoogte en met deze snelheid zie je golven niet bewegen".
Klinkt misschien allemaal nogal newbish (voor de niet gamende mensen: een newb is iemand die enigzins onervaren of onkundig is op een bepaald gebied), maar gezien dit m'n eerste vlucht was mag dat wel....denk ik.

Na de eerste landing mee gemaakt te hebben, mocht ik op Heathrow overstappen richting Tokio. De security was echt gigantisch druk en er stond niet al te enthousiast personeel. Des te meer viel het me mee dat ik er probleemloos doorheen kwam. Na de security begaf ik me op een soort van queeste om een McDonalds te vinden....die was er natuurlijk niet. Dus noodgedwongen maar een (heel groot) broodje gezond gegeten. Vervolgens de weg naar de gate verder gevolgd en daar nog een tijdje gewacht. Langzaam maar zeker stroomde het gebied rondom de gate vol met heel veel Japanners, best leuk om te zien. Niet geheel onverwacht kwam ik ook naast een Japanner te zitten in het vliegtuig. Deze was (in tegenstelling tot de meeste Japanners) behoorlijk spraakzaam, dus heb ik tijdens de vlucht maar vast wat culturele informatie vergaard. De vlucht was verder niet erg bijzonder en vooral heel saai. Slapen lukte niet echt. Af en toe dommelde ik een beetje in en dacht ik dat Ceciel naast me zat om heel erg teleurgesteld wakker te schrikken (nee, ik heb niet de Japanner afgekleft...). De maaltijden aan boord boden ook al niet veel troost. Het avondeten bestond uit taaie kip met rijst en wat kapot gekookte groente. Het toetje daarbij was een passievruchtpudding, die nog wel te pruimen was. Het ontbijt was vervolgens typisch engels (wat ik niet verwacht had met zoveel Japanners aan boord), namelijk worst met ei en rubberen champignons. Wederom was het toetje weer het hoogtepunt, ditmaal passievruchtyoghurt. Na het ontbijt begon m'n derriere toch wel enigzins gepijnigd te raken, maar we vlogen al bijna Japan over. Ik heb nog geprobeerd een leuk filmpje te maken van hoe we over de kustlijn vlogen, maar m'n telefoon deed zo lang over het opstarten dat dat jammerlijk gefaald is. Uiteraard heb ik m'n telefoon daarna uitgezet...2 minuten later vlogen we over besneeuwde bergtoppen...jammer.

Na de landing op Narita Airport net buiten Tokio (het is inmiddels donderdag) ben ik nog een stukje met de buurjapanner uit het vliegtuig meegelopen, die nog steeds even spraakzaam was. De douane in Japan leek eerst heel makkelijk te zijn, maar even later begonnen ze toch te twijfelen of ze wel helemaal begrepen wat ik kwam doen. Na een paar keer hetzelfde herhalen hadden ze er echter geen zin meer in vermoed ik en lieten ze me maar gewoon het land in. Mijn begeleider stond netjes op me te wachten en bleek een aardige kerel te zijn, alhoewel hij wel heel stereotypisch stil was. Vanaf het vliegveld zijn we direct met de trein en metro naar m'n woning gegaan. De reis kwamen we gelukkig met wat 'small talk' nog wel door zonder al te veel rare stiltemomenten. Bij het huis werden we opgewacht door een medewerker van de woningstichting die alles even liet zien. De kamer hier is zelfs nog iets kleiner dan in Enschede (zie ook de foto's), maar nog steeds groot genoeg. Vooral omdat het maar voor drie maanden is, ben ik eigenlijk wel tevreden. Ook heel fijn is de airco, die bij temperaturen boven 25 graden (Celcius) en een luchtvochtigheid tussen de 70 en 95% wel erg prettig is. Verder is het huis wel een beetje raar ingedeeld. De wasbak is te vinden op de gang en de douches zitten achter deurtjes die direct in de keuken uitkomen. Ook de wasmachine en droger zijn 'bijzonder', deze dienen namelijk gevoerd te worden...met Yen...200 Yen schrokken ze per was-/droogbeurt op. De WC is een ander interessant object. Let bij de foto's vooral op het kraantje dat de stortbak vult, kun je in het kader van milieubewustheid gelijk je handen wassen...en ondertussen het WC-hokje onder water zetten.

Veel tijd om me over het aparte huis te verbazen had ik trouwens niet echt, na een korte opfrisbeurt zijn we meteen verder gegaan richting het instituut. Er is maar 1 metrolijn nodig om van het huis naar het instituut te komen en met de reispas die ik gekregen heb, hoef ik me geen zorgen te maken over de kosten. Ik kan elke dag heen en weer reizen zonder dat het me iets kost. Het instituut heeft dit wel 23000 Yen gekost (ongeveer 230 euro) zag ik.

Bij het instituut ben ik direct voorgesteld aan wat medestudenten en kwam er gelijk een enthousiasteling m'n internetverbinding opzetten. Daarna zijn we gaan eten bij een sushibar, voor het eerst echt Japanse sushi. Dat beviel prima, het grootste verschil met de sushi die ik in Nederland heb gehad is het zeewier wat verser lijkt te zijn en de wasabi die overal op gedaan wordt. Daarnaast wordt het uitgebreider opgeserveerd met een warme handdoek om je handen schoon te maken en standaard een mok groene thee en een kom vissoep. Na het eten dacht ik eigenlijk weer bijtijds naar huis te kunnen. Echter moest er nog allerlei papierwerk geregeld worden, waardoor het toch nog 17:30 is geworden. Ondertussen heb ik wel een rondleiding gekregen en heb ik voor het eerst een Japanse frisdrank geprobeerd, 'Grape Fanta' (zie de foto's). Voor zover ik weet is die niet in Nederland te krijgen en het smaakte...uhm...'bijzonder'.

Toen we klaar waren bij het instituut ben ik zelf maar weer met de metro terug gegaan. Ik had een gigantische drukte verwacht, maar dat viel gelukkig wel mee. Er was in ieder geval niemand nodig om mensen naar binnen te proppen.

Voor het avondeten ben ik toch nog maar naar de super gegaan...nog een bijzondere ervaring. Naruurlijk is alles in het Japans, dus moest ik me maar op de plaatjes en, wanneer mogelijk, de zichtbare inhoud richten. Leuk om tegen te komen trouwens: Gerolsteiner (zie foto's). Uiteindelijk heb ik rijst met een currysaus gekocht en een fles met het heerlijke Calpis. Wat dit laatste precies is weet ik nog steeds niet, de smaak was mij totaal onbekend en het is ook niet uit te leggen. Het ziet er in ieder geval uit als melk (zie foto's), maar lijkt hier qua smaak totaal niet op (zoals het een echte frisdrank betaamt). Na hiervan genoten te hebben, heb ik nog m'n koffer uitgepakt en even later ben ik gaan slapen. 's Avonds had ik het eerlijk gezegd toch nog wel moeilijk, toen ik m'n gelukspoppetje zag liggen dat ik tijden het afscheidsfeestje heb gekregen. Deze rook ondertussen ook naar Ceciel d'r parfum, wat het nog wat moeilijker maakte. Uiteindelijk heb ik wel als een blok geslapen...heel erg letterlijk.

Vrijdag zou ik namelijk om 10:00 op het kantoor verschijnen. M'n wekker heb ik echter gewoon uitgezet blijkbaar, waardoor ik om 10:00 net pas wakker was. Snel de begeleider gemaild, die het gelukkig niet erg vond. Na snel wat miniscule broodjes met aardbeien marmelade te smeren weer de metro in en zelfs niet verdwaald. Wat me opweg trouwens opviel: overal zijn er frisdrankautomaten te vinden. Hier had ik al van gehoord, maar het is alsnog opvallend. Er staat er bijvoorbeeld 1 voor m'n huis, maar ook tegenover het huis en ook 50 meter verderop... Daarnaast heb ik tot nu toe nog niemand een dergelijk apparaat zien gebruiken, dus vraag ik me af waarom het aanbod zo gigantisch is.

Op het instituut aangekomen, ben ik direct voorgesteld aan professor Okano (de grote baas). Erg vriendelijke man, die prima engels kan gelukkig. Volgens mij heeft hij ook al een soort missie voor me bedacht: ik mag de Japanse studenten wat losser maken, deze zouden veel te stil en verlegen zijn. Hmmmm....eigenlijk herken ik mezelf daar toch ook wel een beetje in, maar ik zal m'n best doen. Na de ontmoeting met professor Okana mocht ik ook al met wat experimenteerwerk beginnen. Veel dingen worden hier toch net iets anders gedaan dan in Nederland, dus dat was wel even wennen. Gelukkig werd ik geholpen....door iemand die bar weinig engels kon. Daarvoor bestaat er gelukkig gebarentaal en uiteindelijk was alles wel te begrijpen. Tussen het experimenteren door heb ik nog wat andere medestudenten ontmoet. Tekenfilms (anime) zijn hier niet alleen voor kinderen en enkele van de Japanse anime die ik heb gezien waren ook hier bekend. Dit leverde nog wat extra gespreksstof. Aan het eind van de dag (19:30) kon ik het experiment pauseren en heb ik te horen gekregen dat ik het weekend vrij kon nemen.

Dit is heel erg prettig, gezien ik vanmorgen (zaterdagochtend) tot 11:00 heb geslapen (terwijl ik er al om 00:00 in lag). Waarschijnlijk heb ik toch wel last van een jetlag bedacht ik me toen. De rest van de dag heb ik besteed aan de wasmachine en droger testen, boodschappen en thuis de internetverbinding proberen te begrijpen. Deze doet het namelijk wel, maar niet altijd. Blijkt dat het dan nodig is om de verbinding in z'n geheel opnieuw in te stellen. Gelukkig weet ik nu dat het op deze manier 'werkt'. Hierdoor kan ik ook van Ceciel nog berichten en foto's op m'n telefoon ontvangen! De internetverbinding is niet het enige onbetrouwbare merkte ik op vrijdagavond trouwens. Ook warm water laat het nog wel eens afweten en zodoende heb ik maar een koude douche genomen. Dit had ik normaliter niet gedaan, maar ik had me al sinds woensdag niet meer gedouched (bleh) en ik wou toch wel fris het bed in duiken.

Tot nu toe is dit alles wat ik kwijt wilde. M'n huisgenoten zijn trouwens heel aardig. Een paar van hen kunnen geen engels, wat een beetje lastig is, maar hun vriendelijkheid maakt dit weer helemaal goed. Vrijdagavond kwam ook 1 van m'n huisgenoten (een Japanse man van in de 40) dronken thuis. Hij was nog steeds even vriendelijk, maar hij was een stuk spraakzamer en z'n engels was opeens stukken beter...heel grappig.

Vanaf nu zal ik proberen deze blog in ieder geval weekelijks bij te houden. Ik ga nog proberen om binnenkort wat filmpjes te maken van de route naar het instituut en de supermarkt. Daarnaast wil ik morgen graag naar Harajuku (een ontmoetingsplaats voor 'alternatieve' jongeren in Tokio) en het nabijgelegen park met het Meiji Jingu altaar. Dit ligt echter aan het weer, het zou de komende week continu regenen...Maar als het weer mee zit, zal ik zeker wat foto's en filmpjes maken rondom Harajuku.

Ik mis iedereen heel erg en kijk stiekem toch al wel een beetje uit naar het weerzien (nu al ja). Maar voor nu zal ik jullie proberen bij te houden met deze blog.

Groetjes,
Mike